Ik wil graag gezien worden.
Als ik een winkel binnenloop en het personeel negeert mijn aanwezigheid, dan irriteert mij dat. Wanneer ik bij iemand op bezoek ben die meer interesse lijkt te hebben in de tv dan in mij, heb ik daar moeite mee.
Ik word namelijk graag gezien, én gehoord, trouwens.
Daarom schrijf ik stukjes die ik publiceer op social media, zodat zo veel mogelijk mensen ze lezen. Daarom zing ik liedjes voor publiek en heb ik in toneelstukken gespeeld.
Wat maakt dat ‘gezien willen worden’ nou zo belangrijk? Voor mij althans? Voor anderen kan ik niet spreken natuurlijk, alleen maar raden.
Wat ik bij mezelf gemerkt heb, is dat er in ieder geval een soort verslavend aspect aan zit. Als ik zie dat mijn stukjes op deze blog gelezen worden, of beter nog, gewaardeerd, of wanneer een zang- of acteeroptreden goed gelukt is, dan wil ik daar méér van. En ga ik naar manieren zoeken om dit ‘méér’ te krijgen.
Er is een psychologische theorie die stelt dat kinderen wanneer zij onvoldoende worden bevredigd in hun behoefte op een positieve manier ‘gezien’ te worden, op een negatieve manier aandacht zullen gaan vragen. Als ze maar gezien worden- de straf of afwijzing die volgt, weegt blijkbaar minder zwaar dan de aandacht die het negatief aandacht vragen oplevert. Aandacht is zelfs van levensbelang, schijnt.
Ooit las ik een boek over een vrouw die door haar stam werd verbannen. Niemand van de stamleden mocht het bestaan van deze vrouw nog erkennen door haar aan te kijken, aan te raken of tegen haar te spreken. Dat was een straf die maar weinig mensen overleefden, volgens dit boek.
Erkenning van mijn bestaan, zou dat het zijn? Maar ik weet toch zelf dat ik besta, dus waarom zou ik daarvoor dan nog erkenning van anderen nodig hebben?
En blijkbaar heb ik niet alleen die erkenning van anderen nodig, maar vind ik het ook nog van belang om waardering te krijgen voor wat ik laat zien of horen. En dan maakt het ook nog een aanzienlijk verschil wíe mij ziet of hoort en het geziene of gehoorde al dan niet waardeert. Als een willekeurige voorbijganger mij negeert of mijn schrijfsels niet mooi of interessant vindt, vind ik dat minder erg dan wanneer ik die erkenning en waardering al dan niet krijg van een goede vriend of collega, of van een zanger(es), actrice of schrijver/schrijfster die ik hoog heb zitten.
Concluderend: een eenduidig antwoord op de vraag wat ‘gezien’ en ‘gehoord’ worden voor mij zo belangrijk maakt, heb ik eigenlijk (nog) niet. Mocht de lezer van dit stukje hier wel een helder antwoord op weten (voor zichzelf) of nog andere ideeën toe te voegen hebben, hoor/ zie ik die graag 🙂
katemillersblog 
To belong or not to belong.
Erbij willen horen, de geruststelling dat je onderdeel bent van een groep. Ik ben mijn werkende leven lang een einzelgänger geweest. Ik was daar tevreden mee.
Op een bepaald moment ben ik met een project begonnen, omdat ik zag dat er iets goed fout ging met de wereld. Het betrof de plastic vervuiling. Dit was in 2010. Er waren toen nog maar weinig mensen in Nederland hiermee bezig, ik denk ongeveer 10.
Mijn initiatief heet KLEAN: Klagen loont echt absoluut niet. Blijkbaar was het inspirerend. In korte tijd had ik ineens dertig vrienden die me op allerlei manieren meehielpen. Ik vond dat een zeer gelukkige tijd. Er kwam een einde aan toen er zeer enthousiaste, vrolijke en humorvolle vrijwilliger bijkwam. Het ging nog een tijdje goed. De nieuwe vrijwilliger deed veel, had humor. Wat echter ook opviel was dat hij af en toe woedeaanvallen had. Die gingen steevast over dat hij vond dat hij niet genoeg erkenning kreeg voor wat hij deed. Maar dat bedekte ik en de anderen dan maar met de mantel der liefde.
Ik gaf hem steeds meer verantwoording. Ik was ergens wel blij dat ik niet steeds de kar hoefde te trekken. Er viel me echter ook iets anders op; de overige vrijwilligers gingen me steeds koeler behandelen. Veel te laat kwam ik erachter dat hij op een joviale manier mij aan het zwart maken was bij al die anderen. Ik probeerde toen anderen duidelijk te maken dat hij aan het manipuleren was. Te laat, de loyaliteit lag reeds bij dit alphamannetje. Ik werd steeds meer met de nek aangekeken. Als einzelgånger heb ik nooit geleerd hoe met dit soort groepsdynamiek om te gaan. Ik dacht dat feiten belangrijk waren, maar loyaliteit is velen malen belangrijker. Veel van mijn ‘vrienden’ behandelen me nu als paria.
Ik ben daar echt twee jaar ziek van geweest, lusteloos. Ik hoorde er niet meer bij.
Ik was niet zo sterk als Ayla uit de stam van de Holebeer 🙂
LikeGeliked door 2 people
Wow, dank voor je persoonlijke verhaal
LikeLike
Gezien worden heeft voor mij te maken met het onderliggende verlangen dat ieder wezen denk ik heeft: het voelen dat je er mag zijn, zoals je bent. Dat je deel bent van een geheel. Goud waard en onmisbaar voor sociale wezens, die wij mensen nu eenmaal zijn.
LikeGeliked door 1 persoon