I seem to miss you
But it’s nothing
I feel fine when you’re away
It’s just that I can’t help thinking
Je bent hier niet meer
Je naam raakt versleten
Er zit een spin op het plein
Het is niet te geloven
‘t Zal een bijzondere zijn
Met een lijntje met boven
Want deze spin, dames, heren
Nee, het is niet mis
Zit daar zowaar te mediteren
Alsof het niets is
Het leven lachte jou ooit toe
Te lang geleden, bleek
Vandaag was jij het leven moe
Entrez koffie en cake
Jouw habitat was Buitenkunst
Daar sprak ik jou het laatst
‘k Hoop dat je nu
Ergens weer rondjes schaatst
Ik aarzel om hem uit te kleden. Zijn gesloten schilletje glanst me tegemoet met een volmaaktheid die bijna gebiedt om het onberoerd te laten. Ik voel me schuldig. Mag ik dit wel doen?
Lees verder “Kunst der verleiding”
Afgelopen vrijdag schreef ik een gedicht dat sindsdien ontzettend veel gelezen is. Sinds mijn stuk ‘Excuse me for a while’ uit 2016 heb ik niet meer zulke hoge statistieken gehad. Ik had verwacht hier blij van te worden, maar dat werd ik niet. Integendeel. Ik voelde me alleen.
Lees verder “Over de keerzijde van schrijven”
Buitenkunst o Buitenkunst
Was je maar weer hier
Je weken zijn echt veel te kort
Ah, doe me een plezier?
Ik geef je aan de wereld
Je bent nu niet meer van mij
