Hechten zonder verdoving

Lief, dapper meisje van 15,

Je vroeg me of ik je een verdoving zou gaan geven bij het hechten van je eigenhandig toegebrachte snijwonden. De prik van het verdoven had jou eerder zo veel pijn gedaan, dat je het nu liever zonder wilde proberen. We spraken af om met 1 onverdoofde hechting te kijken of je dat liever had. De eerste hechting deed wel pijn, maar je vond het te doen. Liever onverdoofd, dus.

Hoe symbolisch. Hechten doet soms pijn. Als we ons hechten aan iemand, lopen we het risico dat hij of zij ons pijn doet door weer te verdwijnen, of doordat we elkaar nu eenmaal pijn doen soms. Hoe sterker gehecht, hoe pijnlijker het effect van een fysieke of emotionele klap. Hoe steviger gehecht, des te pijnlijker de onthechting.

Maar is verdoving niet nog pijnlijker? We verdoven ons met drank, drugs, medicijnen, psychologische afweermechanismen om de pijn van het leven niet te voelen. De pijn van verdriet, teleurstelling, afwijzing, afscheid, verlies. Maar selectief ‘niet voelen’, schijnt niet te kunnen. Dus voelen we de pijn niet meer, dan voelen we ook de liefde, de blijdschap, de verbondenheid niet meer.

Dan maar liever hechten zonder verdoving.

Lief, dapper meisje van 15, dankjewel voor je waardevolle les.

**

Attachment without anesthesia*

*In Dutch ‘stitching’ and ‘attaching’ are the same word: hechten. Please keep that in mind to understand the symbolism in the story.

Sweet, brave girl of 15,

You asked me whether I would give you an anesthetic when stitching the cuts you inflicted on yourself. The sting of the anesthesia had done you so much pain before, that you would rather try without it. We agreed to try with 1 stitch whether you preferred that. The first stitch did hurt, but you found it doable. So you chose no anesthesia.

How symbolic. Attaching ourselves to others hurts sometimes. When we attach ourselves to someone, we run the risk of being hurt by them disappearing again, or because we just hurt each other sometimes. The stronger attached, the more painful the effect of a physical or emotional blow. The more firmly attached, the more painful the detachment.

But isn’t anesthesia even more painful? We anesthetize ourselves by drinking, taking drugs, medicines, psychological defense mechanisms to numb the pain that comes with life. The pain of grief, disappointment, rejection, goodbyes, loss. But selective ‘not feeling’ does not seem to be possible. So if we no longer feel the pain, then we also no longer feel the love, the joy, the connections with the people around us.

Considering this, I’d prefer to attach without anesthesia.

Sweet, brave girl of 15, thank you for your valuable lesson.